“Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια”

Λένα Μαρκογιαννάκη | Δημοσιεύτηκε στο www.kathemera.gr

Ο αντικαπνιστικός νόμος είναι γεγονός και στην πόλη της Βέροιας εδώ και περίπου 3 εβδομάδες και πιο συγκεκριμένα στα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος, τα οποία εν μια νυκτί, από την στιγμή που βγήκε η ανακοίνωση για την “επιστροφή” και άμεση επιβολή του νόμου και την ενταντικοποίηση των ελέγχων απέσυραν κάθε είδους τασάκι…είτε κανονικό είτε πλαστικά ποτηράκια από τον εσωτερικό των μαγαζιών τους, απαγορεύοντας όποιον επιθυμούσε και συνεχίζει εννοείται να επιθυμεί να καπνίσει.

Όλα αυτά ξεκίνησαν σαφώς από το πρώτο πρόστιμο το οποίο “έπεσε” και ήταν βαρύ, σε μαγαζάτορα αλλά και τον καπνιστή-πελάτη πριν λίγες ημέρες, προκαλώντας πανικό. Η Βέροια, λοιπόν, από τότε θυμίζει καλοκαίρι αντί χειμώνα, καθώς οι εξωτερικοί χώροι έχουν πάρει ζωή και η ηλεκτρικές σόμπες-σόμπες υγραερίου έχουν πάρει φωτιά. Το πόσο θα διαρκέσει αυτό το καινούργιο μοτίβο “πίνω καφέ στο κρύο….έτσι γιατί θέλω να καπνίσω…γιατί καφές και ποτό χωρίς τσιγάρο δεν γίνεται” δεν ξέρω, πάντως είναι τόσο ωραίο να γυρίζεις σπίτι σου και να μην μυρίζεις αυτήν την απαίσια μυρωδιά τσιγάρου…

Και πάνω ακριβώς σε αυτό δεν θα μπορούσα βέβαια να μην σχολιάσω τις φήμες που κάνουν λόγω σχετικά με την τόσο πια αυστηρή επιβολή μη καπνίσματος στις καφετέριες. Λένε ότι οι επιχειρηματίες που διατηρούν καφέ στη Βέροια συνεννοήθηκαν και μεταξύ τους να επιβάλλουν σοβαρά τον νόμο, το οποίο ως εδώ ακούγεται λογικό διότι η συλλογικότητα πάντα έχει θετικά αποτελέσματα, αλλά πέραν τούτου σύμφωνα πάλι με αυτές τις φήμες υπάρχει ένα μικρό μυστικό που διατηρεί αυτήν την επιβολή. Ποιο είναι αυτό; Αν κάποιος παρατυπήσει-παρανομήσει λένε και το αντιληφθεί ένας άλλος συνάδελφος επιχειρηματίας αμέσως ενημερώνει τους αρμόδιους. Όποτε εκτός από την παροιμία που τους ταιριάζει γάντι για τα πρόστιμα ”Και ο άγιος φοβέρα θέλει…” τους ταιριάζει και μια ακόμα ακόμα καλύτερη… ”Μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια”.

Τέλος και επειδή πραγματικά αξίζει να το αναφέρω, τον τελευταίο καιρό εκτός από τους εντατικούς ελέγχους για το κάπνισμα, εξίσου εντατικοί είναι και οι έλεγχοι από την εφορία σχετικά με τις αποδείξεις. Φαίνεται πως γίνεται πραγματική δουλειά και η συμμόρφωση έρχεται με γοργούς ρυθμούς. Μέσα σε τρεις ημέρες εγώ προσωπικά συνάντησα ανάλογους ελέγχους σε διάφορα μαγαζιά διασκέδασης της Βέροιας και το θετικό ήταν ότι οι επιχειρηματίες ήταν πέραν το δέοντος σωστοί, οπότε δεν επιβλήθηκαν οι βαριές ποινές που συνοδεύουν μια τέτοια παρανομία. Ειλικρινά με κάνει να νιώθω περήφανη το γεγονός ότι το κράτος ξεκίνησε να λειτουργεί σαν κράτος αλλά και οι πολίτες του αναλόγως. Μπράβο μας!

Όλα γίνονται για μια καρέκλα ή για ΤΗΝ καρέκλα

της Λένας Μαρκογιαννάκη | Δημοσιεύτηκε στο www.kathemera.gr 

Η προεκλογική περίοδος έχει ξεκινήσει και μάλιστα με έντονους ρυθμούς. Οι ανακοινώσεις υποψηφίων δημάρχων αλλά και δημοτικών Συμβούλων δεν έχουν τελειωμό, τουλάχιστον στο Δήμο Βέροιας, αλλά φαντάζομαι και σε όλους τους Δήμους της χώρας. Τα ονόματα πολλά και των υποψηφίων Δημάρχων άρα και των δημοτικών παρατάξεων και σαφώς πάρα πολλά αυτά των Δημοτικών Συμβούλων.

Χαρακτηριστικό της εποχής οι ιδρυτικές διακηρύξεις με τις οποίες ουσιαστικά ιδρύονται όλες αυτές οι πολιτικές αν όχι κομματικές παρατάξεις και όλες περικλείουν μέσα τους λέξεις, οι οποίες έχουν βαρύνουσα σημασία αλλά ακούγονται τόσο ελαφριές σε όλες αυτές τις διακηρύξεις… και αν αναρωτιέστε ποιες είναι αυτές; Είναι οι λέξεις αξιοκρατία, ισονομία, ισοπολιτεία, διαφάνεια, συλλογικότητα, αλληλεγγύη και πολλές ακόμα αυτού του είδους. Ναι αυτές οι λέξεις έχουν τόσο μεγάλη βαρύτητα για όλους μας οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν τόσο πολύ τα τελευταία χρόνια και “ξεφτιλιστήκαν” που δεν ξέρω πως γίνεται να τις χρησιμοποιούν ακόμα, χωρίς να θεωρούν ότι τις αλλοιώνουν και επιπλέον ότι δεν μας κοροϊδεύουν. Είναι σαν να υπόσχονται ψέματα διότι όταν μιλάμε για αξιοκρατία θα πρέπει να την εννοούμε. Πόσο γελοίο ακούγεται να τη χρησιμοποιούν όλοι αυτοί που τόσα χρόνια μόνο αξιοκρατικοί δεν ήταν; Άλλα τι ρωτάω; Κανείς δεν έχει τα κότσια να απαντήσει με ειλικρίνεια, οι περισσότεροι ειρωνεύονται είτε επιτίθενται.

Το δικό μου όμως πραγματικό ερώτημα είναι ένα. Όλα γίνονται για μια καρέκλα ή για ΤΗΝ καρέκλα; Γιατί όλοι θέλουν να κερδίσουν κατά αρχήν τις εκλογές και να διοικήσουν κατά επέκταση αυτό το Δήμο, τον Δήμο Βέροιας, ένα καράβι ναυαγισμένο, μια “εταιρεία πτωχευμένη”; Μήπως ξέρουν κάτι που δεν ξέρουμε; Και επιπλέον αυτοί που κατεβαίνουν ως αρχηγοί των δημοτικών παρατάξεων αποζητούν ως το τέλος ΤΗΝ καρέκλα ή έχουν ως σκοπό στο τέλος να συμπορευτούν για μια καρέκλα απλά.

Δεν θυμάμαι στο παρελθόν να είχε συμβεί αυτό το τρελό παιχνίδι που συμβαίνει φέτος το λεγόμενο “το κηνύγι της καρέκλας”. Κάθε μέρα υπάρχει και κάποιος που ανακοινώνει υποψηφιότητα, όνομα παράταξης και δημιουργία πολιτικού γραφείου και  μέχρι στιγμής είναι πάνω από πέντε αν δεν με απατά η μνήμη μου και από ότι φαίνεται θα ακολουθήσουν και άλλοι. Πάντως να μου το θυμηθείτε το όνομα έκπληξη δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνιση του…..διότι πάντα υπάρχει κάποιος που εμφανίζεται στο τέλος και κάνει την ανατροπή…..

Ο ΠΟΛΥΤΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ ΤΩΝ ΩΡΙΜΩΝ

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής  απ' ό,τι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες. Θέλω την ουσία,  η ψυχή μου βιάζεται... Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...

Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια
Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.

Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»

Από τον Mario de Andrade
 
(Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και
μουσικολόγο από τη Βραζιλία).

Χρόνια πολλά...Χριστός Ανέστη σε όλους!!!

Οι Άγιες ημέρες του

Πάσχα να γεμίσουν

τις καρδιές όλων μας με το φως της

Αγάπης, της Ειρήνης και της Ελπίδας!!!

 
Χρόνια πολλά...Χριστός Ανέστη σε όλους... 

....με υγεία, αγάπη, αλληλεγγύη, προσωπική και οικογενειακή ευτυχία και αισιοδοξία!!!!! 

Οι "σχεδόν" αμέτρητες ΜΚΟ της Ελλάδας

της Λένας Μαρκογιαννάκη

Το ερώτημα «Πόσες ΜΚΟ υπάρχουν στην Ελλάδα και ποιος ο σκοπός τους;» μου δημιουργήθηκε όταν προσπάθησα να τις μελετήσω γενικά, δηλαδή παγκοσμίως και κατά ένα περίεργο τρόπο και συνειρμό το ερωτηματικό γενικά έγινε ειδικά και συγκεκριμένα όταν άρχισα να διαβάζω στο διαδίκτυο διάφορα ξένα άρθρα επιστημονικά, τα οποία περιέγραφαν έκπληκτα ότι στην Ελλάδα οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι «σχεδόν» αμέτρητες. Για την ακρίβεια ουδείς γνωρίζει τον ακριβή αριθμό αυτών, ούτε καν το σκοπό ύπαρξης τους άρα και την λειτουργία τους.

Ο όρος ΜΚΟ αποτελεί το ακρωνύμιο των λέξεων Μη Κυβερνητικός Οργανισμός και για να έχουμε μια πλήρη εικόνα του όρου, ΜΚΟ είναι κάθε μη κερδοσκοπική, κοινωφελής, οργάνωση που λειτουργεί σε εθνικό, διεθνές ή διακρατικό επίπεδο, στηρίζεται στην ιδιωτική πρωτοβουλία και είναι ανεξάρτητη από το Κράτος. Στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, μέλη είναι άτομα που συμμερίζονται τον ίδιο προβληματισμό και συμμετέχουν σε εθελοντική βάση, χωρίς απώτερο σκοπό το κέρδος. Αντικείμενο των ΜΚΟ είναι η υποστήριξη περιβαλλοντικών και ευρύτερα ανθρωπιστικών πρωτοβουλιών με απώτερο στόχο το όφελος του κοινωνικού συνόλου, μέσα από την ανάπτυξη προγραμμάτων, την παροχή υπηρεσιών και την παρέμβαση για την προστασία και υιοθέτηση βιωσιμότερων μορφών ανάπτυξης.


Με λιγάκι ψάξιμο παραπάνω και γυρνώντας πάλι στο ερώτημα “Πόσες είναι” διαπίστωσα ότι αυτές που είναι καταγεγραμμένες επίσημα, σε κάθε αρμόδια υπηρεσία υπουργείου στην Ελλάδα πάντα, είναι ένα δείγμα από αυτές που υπάρχουν στην πραγματικότητα. Στην Ελλάδα, το «εγχείρημα ΜΚΟ» γνωρίζει τα τελευταία 15 χρόνια σημαντική ανάπτυξη και αύξηση αλλά εμφανίζει ταυτόχρονα και σημάδια κρίσης. Ωστόσο, δεν φαίνεται να σταματάει η δημιουργία όλο και περισσότερων ΜΚΟ.

Σε ό,τι αφορά τις ελληνικές ΜΚΟ, το τοπίο είναι αρκετά θολό. Αυτή η διαπίστωση εύκολα τεκμηριώνεται, αν αναλογιστεί κανείς οτι υπάρχουν οργανώσεις που λειτουργούν με πάγιες αρχές, προκαθορισμένες και συμβατές με την έννοια της ανεξάρτητης οργάνωσης. Είναι, όμως, αρκετές και οι οργανώσεις, που δημιουργήθηκαν στο παρελθόν και δεν έχουν παρουσιάσει αξιόλογη δράση. Παρ΄όλα αυτά, συμμετέχουν σε διαδικασίες που δεσμεύουν κι άλλες οργανώσεις ή χρηματοδοτούνται στο όνομα της ανύπαρκτης δράσης τους.

Αν καθίσει κανείς, λοιπόν, να συγκρίνει τον αριθμό των ΜΚΟ (με δράση ή χωρίς) σε άλλα κράτη σε σχέση με την Ελλάδα, θα διαπιστώσει ότι για ακόμα μια φορά η χώρα μας παίρνει την πρωτιά καθώς ο αριθμός δεν ορίζεται ακριβώς ενώ στα άλλα κράτη δεν ξεπερνά τις 200 με 300 ΜΚΟ όπως για παράδειγμα στην Δανία και στην Ολλανδία.

Μπορεί ο αριθμός αυτών να μην έχει οριστεί ακριβώς και να χαρακτηρίζονται αμέτρητες, όμως η συνολική προσφορά τουλάχιστον των δραστήριων αυτών οργανώσεων είναι εντυπωσιακή. Προσωπικά τις περισσότερες από αυτές τις θεωρώ μοναδικές στο είδος τους, με απίστευτο έργο στο ενεργητικό τους, πολύ χρήσιμες και αναγκαίες. Ποιος μπορεί εξάλλου να αμφισβητήσει για παράδειγμα τη δράση του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, ο οποίος αποτελεί κατ’ εξοχήν Εθελοντικός Οργανισμός. Είναι ο μεγαλύτερος Μη Κυβερνητικός Οργανισμός στη χώρα μας και το πολυσχιδές έργο του στηρίζεται στους εθελοντές των τριών σωμάτων του, καθώς και στους απλούς πολίτες οι οποίοι ανταποκρίνονται σε κάθε κάλεσμα του.

Θα μπορούσε όμως να αμφισβητήσει ο οποιοσδήποτε κάποιες “μικρές ΜΚΟ” που υπάρχουν και είναι αυτές που φτάνουν τον αριθμό των ΜΚΟ στο “αμέτρητο”, η σύσταση των οποίων οφείλεται σε άλλους λόγους, καθώς κατα γενική ομολογία η ύπαρξη τους περισσεύει αλλά και η δράση τους υστερεί όπως για παράδειγμα, μια ΜΚΟ που άκουσα τελευταία πως υπάρχει στη χώρα μας με την ονομασία «Τα κατσαρολάκια». Από την ονομασία και μόνο μπορεί κανείς να βγάλει τα συμπεράσματα του… σας αφήνω λοιπόν να τα βγάλετε…

* Η Λένα Μαρκογιαννάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ, κατέχει Μεταπτυχιακό δίπλωμα στις Διεθνείς Σχέσεις και τη Διπλωματία, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Δημοσιογραφία και τη Διοίκηση του LCM.

Ο παράλογος συνδυασμός αύξησης τιμών και μείωσης μισθών

       της Λένας Μαρκογιαννάκη

Με αφορμή την όλη κατάσταση που επικρατεί στην Ελλάδα και τα βαθιά σημάδια που η κρίση έχει χαράξει παντού, ένα σηματικό θέμα που έχει εδώ και χρόνια προκύψει αλλά μόνο επισημαίνεται και ποτέ δεν δρομολογείται για επίλυση ή έστω μια προσπάθεια να γίνει διάλογος, είναι το ζήτημα της μείωσης των τιμών των τροφίμων  και των καυσίμων.

Ο κόσμος φτωχαίνει συνεχώς με ραγδαίους ρυθμούς, δηλαδή με απλά ελληνικά πεινάει και κρυώνει ή μάλλον θα κρυώνει οσονούπω και η κυβέρνηση ναι μεν ασχολείται με θέματα σηματικά αλλά όπως φαίνεται δεν έχει εντάξει σχεδόν καθόλου το θέμα των τιμών στην αντζέντα της, καθώς η αύξηση αυτών αποτελεί κυριολεκτικά ζήτημα επιβίωσης της χώρας ή μάλλον ζήτημα επιβίωσης των Ελλήνων. Είναι χιλιάδες οι οικογένειες που πεινάνε και δεν μπορούν να κάνουν τίποτα καθώς τα χρήματα δεν φτάνουν ούτε για τα απαραίτητα.

Ο παράλογος συνδυασμός αύξησης των τιμών και μείωσης των μισθών είναι πλέον ανυπόφορος και ανεξέλεγτος, με πιθανότητα δημιουργίας θανατηφόρων καταστάσεων. 

Και ενώ μέχρι πρότινος καμιά κουβέντα δεν γινόνταν για αυτό το θέμα,  την προηγούμενη εβδομάδα σε μια τηλεοπτική εκπομπή άκουσα τον κ.Σκορδά να αναφέρεται σε αυτό ακριβώς το θέμα των τιμών στα καταναλωτικά αγαθά, επισημαίνοντας ότι το υπουργείο έχει ήδη προχωρήσει σε παρεμβάσεις ώστε να υπάρξει μείωση σε όλα τα προϊόντα σταδιακά και παραδέχθηκε ότι υπάρχει πρόβλημα στα τρόφιμα και τα καύσιμα. 

Όχι, κ. Σκορδά μου δεν υπάρχει απλά πρόβλημα, υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στα τρόφιμα και πολύ περισσότερο στα καύσιμα, γιατί μπορείς να χορτάσεις τρώγωντας μόνο ψωμί και μακαρόνια αλλά δεν μπορείς να ζεσταθείς ή να κινηθείς μόνο με νερό.

Και πάνω εκεί που ήμουν έτοιμη να το κλείσω, διότι καμία ικανοποιητική και ουσιώδη απάντηση δεν άκουσα να δίνεται, η δημοσιογράφος τον ρώτησε σχετικά με τις υψηλές τιμές στα οπωροκηπευτικά προϊόντα. Ποιά ήταν η απάντηση; Ότι σε τέτοιου είδους προϊόντα με υψηλές τιμές κυρίως φταίει η εποχικότητα τους. Δηλαδή ήθελε να μας πει με λίγα λόγια οτι επεδή η ντομάτα είναι καλοκαιρινό προϊόν να τρώμε μόνο το καλοκαίρι γιατί το χειμώνα ακριβαίνει και δεν συμφέρει. Μα τι γελοίες απαντήσεις είναι αυτές;Ειλικρινά πιστεύουν ακόμα οτι ο κόσμος μασάει κουτόχορτο ή ξεγελίεται με τέτοιες απαντήσεις;

Ειλικρινά είναι τελείως μα τελείως αποθαρρυντικό να ακούς κάθε μέρα μόνο για αύξηση των τιμων και ποτέ για μείωση αυτών. Για την μόνη μείωση που μιλάνε είναι των μισθών και αυτό είναι τόσο θλιβερό. Μέσα σε ένα 24 ωρο αντιλήφθηκα ότι διάβασα και άκουσα πάνω από έξι προϊόντα, οι τιμές των οποίων θα υποστούν ή έχουν υποστεί αύξηση. Μιλάμε για αύξηση των τιμών των οικοδομικών υλικών, των ακτοπολοϊκών εισητηρίων, του υγραερίου, των καυσόξυλων, των φαρμάκων και οι αυξήσεις πλέον δεν έχουν όριο, έχουν γίνει ανεξέλεγκτες, με την τσέπη του καταναλωτή να μένει άδεια συνεχώς.

Δηλαδή έλεος…..

Kαλή Χρονιά...γεμάτη και δημιουργική!

Το 2012 φεύγει σε λίγες ώρες και μαζί του θα πάρει στεναχώριες και λάθη ενός ολόκληρου χρόνου.

Δεν ήταν και η καλύτερη χρονιά όπως όλοι καταλάβαμε και νιώσαμε, ωστόσο τελείωσε και μια νέα...ολοκαίνουργια χρονιά, ένα νέο ξεκίνημα είναι προ των πυλών με  καινούριες ελπίδες και ανείπωτα όνειρα που ίσως έμεναν κρυφά και ανομολόγητα ως σήμερα και πλέον ήρθε η ώρα να γίνουν πραγματικότητα.

Εύχομαι από καρδιάς το 2013 να είναι μια τυχερή χρονιά για όλο τον κόσμο. Να μας χαρίσει υγεία πάνω από όλα και σωματική και ψυχική και από εκεί και πέρα χαρά, αγάπη, ευτυχία, χρήματα και αισιοδοξία για να αντιμετωπίσουμε τη ζωή με χαμόγελο.

Ελπίζω να περάσετε ευχάριστες στιγμές απόψε μαζί με τους αγαπημένους σας!

Μια ξεχωριστή μαντινάδα σας αφιερώνω για καλή χρονιά...

"Σας δίνω μόνο δυο ευχές για τον καινούργιο χρόνο
πλούσιοι να'στε στη χαρά και πάνφτωχοι στον πόνο"

Ευτυχισμένο το Νέο Έτος να ΄ναι γεμάτο και δημιουργικό....για όλους!

Χ Ρ Ο Ν Ι Α  Π Ο Λ Λ Α!

 Λένα Μαρκογιαννάκη

Τα Χριστούγεννα της κρίσης...

Δημοσιεύτηκε Πέμπτη 13 Δεκεμβρίου 2012 στο www.inveria.gr

της Λένας Μαρκογιαννάκη

Και ενώ τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και κανονικά θα έπρεπε να υπάρχει μια αισιόδοξη διάθεση στις ψυχές όλων, εν αντιθέσει η ατμόσφαιρα είναι καταθλιπτική και δυστυχώς η απαισιόδοξη διάθεση κυριαρχεί παντού. Και πώς να μην κυριαρχεί δηλαδή η απογοήτευση, όταν η κρίση είναι πανταχού παρούσα, δημιουργώντας δυσάρεστες καταστάσεις και συναισθήματα.

Με μια γρήγορη και σχετικά εύκολη ματιά θα έλεγε κανείς ότι, δυο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά των φετινών Χριστουγέννων, τα οποία όλοι λίγο πολύ τα ξέρουμε αλλά και τα αντιμετωπίζουμε καθημερινά.

Πρώτο και βασικό η ανεργία, η οποία με βάση τα τελευταία στατιστικά έχει φτάσει στο απροχώρητο με το ποσοστό να φτάνει το νέο ρεκόρ του 24,8% και για να μιλάμε με πραγματικούς αριθμούς αυτό συνεπάγεται 1.230.918 άνεργους, οι οποίοι βρίσκονται σε αδιέξοδο, μη μπορώντας να κάνουν τίποτε άλλο από το να πηγαίνουν απλά στα κατα τόπους καταστήματα του ΟΑΕΔ για να ανανεώσουν την κάρτα ανεργίας τους, έτσι για την "τιμή των όπλων", γιατί κάποτε οι μήνες ανεργίας μετρούσαν για πρόσληψη, ενώ τώρα μετράνε για συναγωνισμό μεταξύ των φίλων που συζητούν μεταξύ τους πόσο καιρό είναι άνεργοι.

Και εν προκειμένω, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ένα ιδαίτερο αστείο ή καλύτερα τραγελαφικό ανέκδοτο, το οποίο διάβασα σε ένα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το οποίο συνοδευόμενο με μια εικόνα του Αϊ Βασίλη στο κισέ του ΟΑΕΔ, έλεγε " Δυστυχώς δεν θα πάρουμε φέτος δώρο καθώς ο Αϊ Βασίλης εθεάθη στον ΟΑΕΔ να βγάζει κάρτα ανεργίας". Από αυτό εδώ όμως το περιστατικό έφτασα να αναλογιστώ πόσο δυνατός λαός είμαστε ώστε ακόμα και τον πόνο μας να τον διακωμωδούμε και να τον κάνουμε ανέκδοτο. Πόσο δύναμη ψυχής έχει τελικά ο Έλληνας;

Και για να περάσω στο δεύτερο χαρακτηριστικό της κρίσης, το οποίο φέτος ξεπέρασε κάθε προσδοκία, δεν είναι άλλο από τα χιλιάδες λουκέτα, πάνω από 68.000, τα οποία μπήκαν σε μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις πανελληνίος για να οδηγήσει όλο αυτό όπως αναφέρει η ΕΣΕΕ, μία στις τρεις ελληνικές οικογένειες να ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας, δύο στις τρεις να αντιμετωπίζουν σοβαρά οικονομικά προβλήματα, τρεις στους δέκα γονείς να σταματούν τα παιδιά τους από τους παιδικούς σταθμούς και πέντε στους δέκα να αδυνατούν πληρώσουν δίδακτρα, φροντηστήρια και λογαριασμούς αγαθών πρώτης ανάγκης.

Κατ' εμέ βέβαια από αυτή την κρίση ίσως να βγήκε και κάτι καλό. Ότι πλέον ο Έλληνας άρχισε να ξυπνάει, να πανικοβάλλεται, να συνειδητοποιεί και τελικά να φτάνει στο σημείο να διεκδικεί. Εντάξει, όχι όλος ο ελληνικός λαός αλλά ένα τεράστιο κομμάτι αυτού, με πρωταγωνιστές κατα διαστήματα νέους ανθρώπους, μαθητές και σπουδαστές, απελπισμένους νέους άνεργους, δηλαδή το μέλλον αυτό του τόπου, για τους οποίους η κρίση είναι απλά ένα εμπόδιο στα όνειρα τους, το οποίο είναι διατεθειμένοι να ξεπεράσουν με κάθε κόστος. Γιατί μπορούμε να βγούμε από την κρίση σκοπός είναι να θέλουμε...

Ας ελπίσουμε, λοιπόν, ότι η κρίση τελικά "έγινε για κάποιο λόγο" και ότι τα Χριστούγεννα αυτά θα είναι τα τελευταία της κρίσης ή καλύτερα με κρίση και θα μείνουν στο μυαλό μας ως μια κακιά ανάμνηση που πέρασε και δεν θα ξαναγυρίσει. Τα φετινά Χριστούγεννα είναι στο χέρι μας να γίνουν μήνυμα αισιοδοξίας και όχι το αντίθετο. Εξάλλου όπως συνηθίζεται να λέγεται "ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό".

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά με υγεία, γιατί αυτή είναι πάνω από όλα!

Αυτό το βαρέλι δεν έχει πάτο...

Δημοσιεύτηκε 12/9/2012 στο http://www.inveria.gr

της Λένας Μαρκογιαννάκη

Για ακόμα μια φορά η ανικανότητα της κυβέρνησης να βάλει σε τάξη τα πράγματα έρχεται στην επιφάνεια με βασικό ζήτημα αυτή τη φορά τη φορολόγηση των πτυχίων δηλαδή των πτυχιούχων. Οι φορολογούμενοι θα κληθούν να πληρώνουν φόρο για την κατοχή του πτυχίου, του μεταπτυχιακού ή του διδακτορικού, ενώ μάλιστα η φορολόγηση θα υπολογίζεται αθροιστικά. Δηλαδή, ο πολίτης θα υποχρεούται να δηλώσει στην Εφορία τον πανεπιστημιακό τίτλο σπουδών του ώστε να ορίζεται ως τεκμήριο εισοδήματος βάση του πτυχίου που κατέχει και αυτό εν συντομία σημαίνει, ότι όσα πιο πολλά πτυχία έχει κάποιος, τόσο μεγαλύτερο φόρο θα πληρώσει. 

Τι άλλο θα ακούσουμε ήθελα να ήξερα. Το διάβασα και πραγματικά έμεινα άφωνη σε αυτήν την τραγική απόφαση που οσονούπω φαίνεται να κατοχυρώνει η υποτιθέμενη κυβέρνηση σωτηρίας. Μα να φορολογήσουν τα πτυχία? Δηλαδή όσο κατανόηση και έχεις αυτό ξεπερνάει τα όρια της φαντασίας.

Κάποτε είχαν ως σύστημα να βάζουν σωρηδόν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, να δημιουργούν σχολές επί σχολών και φρόντιζαν  κιόλας να κρατούν αιώνιους  φοιτητές γιατί έτσι βόλευε την ανεργία. Και τώρα ξαφνικά επειδή δεν υπάρχει πια ο όρος «αιώνιος φοιτητής» καθώς το σύστημα άλλαξε και όλοι μέσα σε 8 με 10 χρόνια παίρνουν εν τέλει το πολυπόθητο πτυχίο, ούτε αυτό βόλεψε τους κυβερνώντες και τώρα πλέον όποιος έχει πτυχίο θα φορολογείται.

Μιλάμε πλέον για έναν ανεπαρκή και ανίκανο φορολογικό μηχανισμό, οποίος αντί να φορολογεί δικαιωματικά και αντικειμενικά τα εισοδήματα, ψάχνει να φορολογήσει μέχρι και άυλα πράγματα, διότι εδώ μιλάμε για γνώση, ούτε για σπίτι ουτε για αυτοκίνητο.  Και το πιο τραγελαφικό όλον είναι ότι ο εκάστοτε πτυχιούχος που δεν θα τα δηλώνει (τα πτυχία του) για να αποφύγει τη δυσβάστακτη φορολόγηση, θα θεωρείται παράνομος και υπόδικος για ψευδή δήλωση και απόκρυψη στοιχείων από την Εφορία και το Ελληνικό Δημόσιο, με λίγα λόγια μιλάμε για φοροδιαφυγή.

Άκουσον άκουσον, παράνομος και υπόδικος, δηλαδή ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που σπουδάσαμε και χαρήκαμε για την επιτυχία μας. Που να ξέραμε ότι «όλα είναι δανεικά» για το ελληνικό κράτος. Ουσιαστικά είναι σαν να μας λέει (το κράτος): «Τι; Είσαι άνεργος με πτυχία; Μου κοστίζεις κύριε! και βρήκα τρόπο να στα πάρω» Έχουν φτάσει σε σημείο να βγάζουν «από την μύγα ξύγκι». Αυτή είναι η  κατάντια του σημερινού Ελληνικού Κράτους.  Είναι πλέον ολοφάνερο πως για το Ελληνικό Κράτος αυτό το βαρέλι δεν έχει πάτο. Όσο ψάχνει τρόπους να εξοντώνει τον απλό κοσμάκι, το τέλος είναι μακριά και η αρχή για το καλύτερο ούτε που φαίνεται. Μακάρι να βγώ ψεύτρα.

Η κούνια που τους κούναγε ήταν χαλασμένη...

της Λένας Μαρκογιαννάκη 

Σε πρόσφατο δημοσίευμα σε εφημερίδα διάβασα με κεφαλαία κιόλας γράμματα, ότι η κυβέρνηση στοχεύει σε άμεσες αυστηρές ρυθμίσεις για την ανασφάλιστη εργασία. Για την ακρίβεια το δημοσίευμα αναφέρει ότι «η κυβέρνηση προτίθεται  να επιδοθεί σε εξοντωτικές χρηματικές ποινές και πρόστιμα για την πρώτη φορά που θα συλληφθεί  επιχείρηση ή επαγγελματίας να απασχολεί ανασφάλιστο στην εργασία του». Δεν ξέρω εσείς τι σκέφτεστε και τι λέτε πάντως για ακόμα μια φορά εγώ λέω ότι η κυβέρνηση  ονειροβατεί.

Το θέμα συζήτησης έχει σαφώς δυο πλευρές και ανάλογα την κάθε πλευρά υπάρχει και το ανάλογο δίκιο, πριν μπω όμως στη διαδικασία να αναλύσω την κάθε πλευρά θα ήθελα να επισημάνω ότι στην Ελλάδα κάτι που έχουμε καταφέρει τα τελευταία χρόνια της κρίσης, είναι να έχουμε την πρωτιά στην ανασφάλιστη εργασία και το λέω αυτό για να μην ξεχνιόμαστε και ονειροβατούμε και εμείς.

 

Είναι αστείο αν το σκεφτεί κανείς, αλλά από εκεί που φτάσαμε στο σημείο να νιώθουμε ευχαριστημένοι έστω με τα 400 ευρώ μισθό, αν βρούμε δουλειά η οποία είναι πλέον σε δειγματισμό… έρχεται τώρα ο υπουργός εργασίας να μας ανακοινώσει ότι και αυτές οι 3 άντε 4 θέσεις εργασίας που ανοίγουν σε κάθε νομό με το σταγονόμετρο, έτσι για να μην παίρνουμε πολύ αέρα και αισιοδοξούμε τρελά,  δεν θα ανοίγουν πια, γιατί θα έρθει λέει να μας σώσει από το κακό της ανασφάλιστης εργασίας που μας έχει βρει. Δεν κοιτάνε που κάνανε το κράτος ένα κουβάρι δίχως αρχή και τέλος, μας το παίζουν και σωτήρες. 

 

Εντάξει δεν λέω να παταχθεί και η ανασφάλιστη εργασία αλλά όχι να κλείσουν και οι τελευταίες επιχειρήσεις που με τα χίλια ζόρια επιβιώνουν, γιατί μεταξύ μας αυτές που απασχολούν προσωπικό ανασφάλιστο είναι οι μικρές κατά κύριο λόγο και όχι οι πολυεθνικές, έτσι δεν είναι;

 

Δώσε καλή μου κυβέρνηση κίνητρα και πάρε αναπτυξιακά μέτρα και νομίζω ότι και η ανασφάλιστη εργασία θα μειωθεί, δεν θα εξαλειφθεί μην εθελοτυφλούμε, και η φοροδιαφυγή θα πάρει άλλη τροπή! Α και τώρα που είπα φοροδιαφυγή, οι μικρές επιχειρήσεις είναι αυτές που δημιουργούν το χάλι της φοροδιαφυγής όχι οι μεγάλες;;;; Διότι άρχισα να μπερδεύομαι τελευταία…

 

Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω την  φράση του υπουργού εργασίας σχετικά με την ανασφάλιστη εργασία, γιατί μου άρεσε το θαρροθράσος που είχε όταν την έλεγε..«Θα ξεκινήσω από το νομό μου, τις Κυκλάδες. Θα κλείσω επιχειρήσεις που απασχολούν ανασφάλιστους». Και έρχομαι εγώ και διερωτώμαι πάλι «έδωσε κίνητρα στους επιχειρηματίες το κράτος για να μπορέσουν να ασφαλίσουν τους εργαζόμενους και δεν το έκαναν;» Ναι, δεν λέω υπάρχουν και «οι κακοί επαγγελματίες» που και να τους έδινε δεν θα το έκαναν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι βράζουν όλοι στο ίδιο καζάνι. Η παροιμία λέει "βόηθα με να σε βοηθώ να ανεβούμε το βουνό" αλλά στην Ελλάδα το βλέπω αδύνατο και όσον αφορά την κυβέρνηση σχετικά με τα μεγαλεπίβολα σχέδια που καταστρώνουν και θεωρούν ότι θα πετύχουν… «η κούνια που τους κούναγε ήτανε χαλασμένη».

Το δυνατό μας όπλο...ο ήλιος και η θάλασσα

Δημοσιεύτηκε 1/7/2012 στο www.inveria.gr

 

της Λένας Μαρκογιαννάκη 

Και επειδή κουράστηκα να ακούω, να διαβάζω αλλά και να σχολιάζω το τελευταίο διάστημα την πολιτική ελληνική πραγματικότητα και ένας σοβαρός λόγος είναι γιατί δεν υπάρχει τίποτα καινούργιο να σχολιάσω, καθώς τα ίδια και τα ίδια διαδραματίζονται καθημερινά στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό… σαν ένας φαύλος κύκλος, αποφάσισα λοιπόν και εγώ να σχολιάσω μια από τις τελευταίες αλλά όχι και τόσο ευχάριστες ειδήσεις όσον αφορά τον τουρισμό στην Ελλάδα και το γεγονός ότι έχει μειωθεί αισθητά ο αριθμός των κρατήσεων άρα και των αφίξεων των τουριστών από το εξωτερικό, γιατί όσον αφορά το εσωτερικό θα μου επιτρέψετε να το αφήσω ασχολίαστο για λόγους ευνόητους.

Σκεπτόμενη το τελευταίο διάστημα τι είναι αυτό που τελικά κάνουμε τόσο λάθος και χάνουμε στον τουρισμό και ποιο μπορεί να είναι το μυστικό για να τονώσουμε ξανά τον ελληνικό τουρισμό αλλά και την οικονομία μας παράλληλα…. «ανακάλυψα» ότι  το μυστικό είναι ξεκάθαρα ο ήλιος και η θάλασσα μας! Ναι μάλιστα, μιλάμε για δυο τεράστιες οικονομικά πηγές, οι οποίες μας προσφέρονται δωρεάν και πλουσιοπάροχα μπορώ να πω στη χώρα μας και αποτελούν και τα δυο μαζί αλλά και χώρια τα κατ΄ εξοχήν ιδανικά προϊόντα προς πώληση.

Ωστόσο, εμείς όπως φαίνεται ως κλασικοί Έλληνες μη θεωρώντας ότι είναι κάτι που χρειάζεται να το «σπρώξουμε» να πουληθεί γιατί απλά αποτελεί για μας κάτι αυτονόητο, το αφήνουμε στην τύχη του, ναι μεν ανεκμετάλλευτο αλλά όταν δοθεί η ευκαιρία το πουλάμε υπερεκτιμημένο. Βέβαια, θα μου πείτε με τόση δυσφήμιση που μας έκαναν στο εξωτερικό τι περιμένουμε(;), δεν είναι έτσι όμως, αν και ο Έλληνας επιχειρηματίας ήθελε να βοηθήσει κάτι μπορεί να γινόταν, τουλάχιστον για τους Έλληνες τουρίστες οι οποίοι λόγω της κατάστασης είναι πολύ δύσκολο να πάνε διακοπές έστω και για 2-3 μέρες, εξ ου και το γεγονός ότι οι κρατήσεις μειώθηκαν φέτος κατά 30%.

Ο Τουρισμός μπορεί να γίνει κάλλιστα ο βασικός πρωταγωνιστής στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της Ελλάδας. Είναι εξάλλου ευρέως γνωστό ότι η Ελλάδα μπορεί να τοποθετηθεί ως ένας προορισμός με απαράμιλλες εναλλαγές και ανεξερεύνητες αντιθέσεις, ένας τόπος ατέλειωτων εμπειριών για παραθαλάσσιο και ναυτικό τουρισμό, αλλά και γενικά για φύση, επισκέψεις σε πόλεις, πολιτισμό, περιηγήσεις, υπηρεσίες υγείας και ευεξίας. Πόσο δύσκολο είναι λοιπόν να το εκμεταλλευτούμε όλο αυτό; Το παραδοσιακό- κλασικό μοντέλο «ήλιος και θάλασσα», που προσφέρεται εν αφθονία στη χώρα μας είναι η λύση στο πρόβλημα μας.

Σύμφωνα και με μελέτες που γίνονται κατά καιρούς, ο τουρισμός αναγνωρίστηκε ως η μεγαλύτερη παγκόσμια ανεξάρτητη βιομηχανία και εκτιμήθηκε ότι αποτελεί το 5-6% του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ) όλων των εθνών. Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς ότι η Ελλάδα κρατάει τόσο ισχυρους "άσσους" στο μανίκι της, δυνατά όπλα σωτηρίας, τα οποία αν ποτέ βρει το σωστό τρόπο να τα εκμεταλλευτεί το ελάχιστο που μπορεί να πετύχει θα είναι να ισορροπήσει αρκετά και οικονομικά και κοινωνικά. Ελλάδα βέβαια δεν είναι μόνο ο ήλιος και η θάλασσα, ωστόσο στην παρούσα χρονική στιγμή είναι ότι πρέπει…

* Η Λένα Μαρκογιαννάκη είναι απόφοιτη του τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Α.Π.Θ, κατέχει Μεταπτυχιακό δίπλωμα στις Διεθνείς Σχέσεις και τη Διπλωματία, του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και Μεταπτυχιακό δίπλωμα στη Δημοσιογραφία και τη Διοίκηση του LCM.  

Με το άγχος της παραμονής ή όχι στο ευρώ

Δημοσιεύτηκε 24/5/2012 στο www.inveria.gr

 

Είναι απίστευτη η εικόνα που εισπράττουμε μέσω των ΜΜΕ, καθημερινά εδώ και καιρό, σχετικά με την παραμονή μας ή όχι στο ευρώ, αν θέλουμε να μείνουμε ή όχι, αν θέλουν να μείνουμε ή όχι, τι λένε οι ξένοι οίκοι αξιολόγησης, καθώς μέχρι προχθές μας πετούσαν απ΄ έξω με καταστρεπτικές για την Ελλάδα συνέπειες και ξαφνικά σήμερα συνεχίζουν μεν να μας βλέπουν ότι οδεύουμε εκτός ευρωζώνης αλλά με ηπιότερες και λιγότερο βλαβερές συνέπειες. Και έχουμε και τους Έλληνες πολιτικούς, τους «μεγάλους» δημοσιογράφους και τους ειδήμονες οικονομολόγους, οι οποίοι αντί να καθησυχάζουν τον κόσμο, σπέρνουν στο διπλάσιο τον πανικό.

Για ακόμα μια φορά τα όρια μεταξύ ενημέρωσης και κινδυνολογίας δεν είναι σαφή και για την ακρίβεια δεν μπορούν να τηρηθούν εύκολα, πόσο μάλιστα όταν ο χρόνος πιέζει, όταν υπάρχει μια τεράστια ανασφάλεια, όταν υποβόσκει ένας περίεργος ανταγωνισμός και η υπερβολή έχει πάρει τον ανήφορο. Όπως είχα διαβάσει προσφάτως κάπου, αποτέλεσμα όλων αυτών: το μέτρο να χάνεται τόσο εύκολα όσο γρήγορα μπορεί να ενημερώσει τους ανθρώπους. Είναι ομολογουμένως πολύ δύσκολο ακούγοντας τις απόψεις του καθενός να επεξεργαστείς εύκολα ποια είναι σωστή και ποια όχι, ποια έχει λογική βάση και ποια όχι, διότι στην Ελλάδα γίναμε όλοι ειδικοί και τα ξέρουμε όλα, φτάνοντας σε σημείο να τρομοκρατηθεί τόσο πολύ ο κόσμος και να πιστεύει ότι ζει ήδη με δραχμή. Από τη μια το καταλαβαίνω, γιατί ο κόσμος δεν ξέρει τι να πιστέψει από την άλλη δεν είναι υπερβολή να «χάφτουμε» ότι μας πλασάρετε στη τηλεόραση;

Έχει σταματήσει εδώ και καιρό η νηφάλια ενημέρωση, το έντονο ύφος και η έλλειψη του μέτρου που συχνά παρουσιάζεται στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, δημιουργεί στο κοινό φόβο και πανικό. Δεν είναι η πρώτη φορά που στην ελληνική τηλεόραση παρατηρείται αυτό, ο πανικός σχετικά με την παραμονή στο ευρώ, αν θα πτωχεύσουμε ή όχι, τι θα γίνουν οι καταθέσεις μας, πώς θα ζήσουμε αν βγούμε από το ευρώ, ήταν αναμενόμενος και το πιο λυπηρό από όλα είναι το γεγονός ότι τα κανάλια και όχι μόνο, μαζί με τα κόμματα έχουν το γνώθι σε αυτό, ξέρουν ότι τον σπέρνουν και αρέσκονται.

Τους αρέσει να βλέπουν το φόβο και την απόγνωση στα μάτια των πολιτών, να βλέπουν το άγχος να μας κυριεύει και όλα αυτά να σας πω γιατί; Γιατί αυτή είναι η φιλοσοφία και οι όροι του παιχνιδιού των καναλιών και των κομμάτων, θέλουν τον κόσμο εξαρτημένο από πάνω τους, για να μπορούν να παίζουν άνετα το παιχνίδι τους. Δεν δίνουν μια σαφή εικόνα της κατάστασης όχι γιατί δεν ξέρουν αλλά γιατί απλά δεν θέλουν, με άλλα λόγια δεν τους βολεύει.

Στηρίξτε τη νεολαία και δεν θα χάσετε!

Δημοσιεύτηκε στο www.inveria.gr στις 19/4/2012

Ανάγκη για ένα ελπιδοφόρο παρόν και ένα ευοίωνο μέλλον έχουν οι νέοι της Ελλάδας, καθώς κάθε ψήγμα αισιοδοξίας φαίνεται να εξανεμίζεται παρακολουθώντας τα όσα διαδραματίζονται στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ζώντας καθημερινά «τα απελπισμένα μαγειρέματα» των κομμάτων, τα οποία γίνονται σε μια νύκτα, λες και η λύση στο πρόβλημα είναι η αυτοδυναμία στις εκλογές, μπορεί να αντιληφθεί κανείς πως η σκέψη των νέων βλέποντας όλα αυτά δεν είναι παρά  «αδιέξοδο- ο κόσμος γκρεμίζεται και «αυτοί» παλεύουν ακόμη για καρέκλες». Η απελπισία είναι κοντά και δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό της νεολαίας.

Πόσο λυπάμαι για τα όνειρα μου, για τα όνειρα μας και την ελπίδα που είχαμε κάποτε ότι τα πράγματα δεν είναι έτσι, ότι δεν είναι όλα ψέματα και ότι κάπου υπάρχει φως στο τούνελ, που θα φέρει το χαμόγελο στα πρόσωπα μας.

Διαβάσαμε, σπουδάσαμε, αγωνιστήκαμε και αγωνιζόμαστε για να αποκτήσουμε ένα μέλλον με τις καλύτερες προοπτικές και καταλήγουμε να απελπιζόμαστε παρακολουθώντας τους εαυτούς μας ανήμπορους να ανεξαρτητοποιηθούν. Αμέτρητοι είναι οι νέοι που φεύγουν έξω με την ελπίδα μιας καλής ζωής, γιατί το καλύτερη είναι υπερβολή (αυτοί που ακόμα έχουν δυνατότητα οικονομική) και πόσοι ακόμη γύρισαν πίσω από εκεί που ξεκίνησαν γιατί δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Κλασική πλέον η έκφραση στη καθημερινή ζωή των νέων Ελλήνων «δεν βγαίνω αδερφέ».

Δεκάδες είναι οι νέοι που αποτελούν έναν αριθμό, ένα ποσοστό στους στατιστικούς πίνακες του ΟΑΕΔ και περιμένουν με αγωνία να βρεθεί μια δουλειά, οποιαδήποτε και οπουδήποτε χωρίς περιορισμούς και ψηλά στάνταρ. Πέρασε η εποχή της πολυτέλειας, πλέον η φράση «δουλίτσα να υπάρχει» είναι υπεραρκετή για να δηλώσει αμυδρά ικανοποίηση. 

Δεν ξέρω αν εκφράζω απόλυτα την νεολαία, ωστόσο, θέλοντας να δώσω ένα μήνυμα σε όλους αυτούς που ασχολούνται και πιστεύουν στη νεολαία και θέλουν να την βοηθήσουν, να την βάλουν προτεραιότητα και όχι τελευταία των τελευταίων, η νεολαία είναι η βάση αυτής της χώρας και αν δεν βοηθήσουν τη βάση να είναι σταθερή και ισορροπημένη, να είναι σίγουροι ότι μέλλον δεν θα υπάρξει, τουλάχιστον όχι έτσι όπως το αντιλαμβάνονται. Στηρίξτε την νεολαία και δεν θα χάσετε!

Όταν ο Θεός έφτιαξε τις μαμάδες

13 Μαΐου: Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας

Όταν ο καλός Θεός δημιουργούσε τις μητέρες, βρισκόταν στην έκτη μέρα συνεχούς δουλειάς, όταν ο άγγελος εμφανίστηκε και είπε: "Παιδεύεστε πολύ με αυτό το δημιούργημα."

Και είπε ο Θεός: " Έχεις διαβάσει τις προδιαγραφές που πρέπει να έχει αυτό εδώ; Πρέπει να είναι εντελώς αδιάβροχο αλλά όχι πλαστικό, να έχει 180 μετακινούμενα μέρη που να μπορούν να αντικαθίστανται, να κινείται πάνω σε χυμένο καφέ και σε άλλα τροφικά κατάλοιπα, να έχει ποδιά που εξαφανίζεται όταν σηκώνεται, ένα φιλί που να θεραπεύει οτιδήποτε από ένα σπασμένο πόδι μέχρι μια ερωτική απογοήτευση, και να έχει έξι ζευγάρια χέρια."

Ο άγγελος κούνησε το κεφάλι του αργά και είπε: "Έξι ζευγάρια χέρια...με κανέναν τρόπο."

"Δεν είναι τα χέρια που μου δημιουργούν προβλήματα," είπε ο Θεός. "Είναι τα τρία ζευγάρια μάτια που πρέπει να έχουν οι μητέρες."

"Αυτά θα υπάρχουν στο στάνταρ μοντέλο;" ρώτησε ο άγγελος.

Ο Θεός έγνεψε καταφατικά. "Το ένα ζευγάρι για να βλέπει μέσα από κλειστές πόρτες όταν αυτή ρωτάει, "Τι κάνουν τα παιδιά εκεί;" όταν ήδη αυτή ξέρει. Το άλλο ζευγάρι στο πίσω μέρος του κεφαλιού της για να βλέπει όσα δεν μπορούσε αλλά πρέπει να ξέρει, και φυσικά ένα τρίτο ζευγάρι εδώ μπροστά για να μπορεί να βλέπει πότε ένα παιδί κάνει γκάφες και να λέει, "Καταλαβαίνω και σ' αγαπώ," χωρίς να χρειάζεται να βγάλει λέξη.

"Κύριε," είπε ο άγγελος αγγίζοντας ευγενικά το μανίκι του, "Ξεκουραστείτε τώρα. Αύριο είναι άλλη μέρα.".

"Δεν μπορώ," είπε ο Θεός. "Είμαι πολύ κοντά στο να δημιουργήσω κάτι που μοιάζει τόσο πολύ με μένα. Ήδη έχω κάνει μία πού θεραπεύει μόνη της τον εαυτό της όταν είναι άρρωστη, που μπορεί να ταΐσει μια οικογένεια έξη ατόμων με μια μπουκιά ψωμί και που μπορεί να βάλει ένα εννιάχρονο παιδί να σταθεί κάτω από το ντους."

Ο άγγελος περιτριγύρισε το μοντέλο της μητέρας πολύ αργά. "Είναι πολύ απαλή," αναστέναξε."

"Αλλά και πολύ σκληρή!" είπε ο Θεός με έμφαση. "Δεν μπορείς να φανταστείς τι μπορεί να κάνει ή τι μπορεί να αντέξει μια μητέρα."

"Μπορεί να σκέφτεται;"

"Όχι μόνο σκέφτεται, αλλά μπορεί να λογικεύει και να συμβιβάζει," είπε ο Δημιουργός.

Τελικά ο άγγελος έσκυψε πάνω της  άγγιξε με το δάχτυλο του το μάγουλό της. "Εδώ υπάρχει μια διαρροή," είπε. "Σας το είπα, προσπαθήσατε να τοποθετήσετε πάρα πολλά σ' αυτό το μοντέλο."

"Δεν είναι διαρροή," είπε ο Θεός. "Είναι ένα δάκρυ."

"Και σε τι χρησιμεύει;"

"Είναι για χαρά, λύπη, απογοήτευση, πόνο, μοναξιά και υπερηφάνεια."

"Είστε μεγαλοφυΐα," είπε ο άγγελος.

Ο Θεός κοίταξε μελαγχολικά, "Δεν το έβαλα εγώ εκεί."

(valentine.gr)

Η Πρωτομαγιά των λουλουδιών

Γνωστός στους διάφορους πολιτισμούς με διαφορετικά ονόματα, ο Μάιος ονομάστηκε έτσι από τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια) της οποίας το όνομα προήλθε με τη σειρά του από την ελληνική λέξη Μαία, τροφός και μητέρα. Η Μάγια ταυτίστηκε και με την Ατλαντίδα νύμφη Μαία, μητέρα του Ερμή στον οποίο και αφιερώθηκε ο μήνας. Σύμφωνα με τον τρόπο διαίρεσης του χρόνου των αρχαίων Ελλήνων, ο Μάιος αντιστοιχούσε σε μέρος του Μουνιχιώνα και του Θαργηλιώνα που σημαίνει το μήνα που ο ήλιος καίει, θερμαίνει τη γη. Ήδη από τους Ρωμαίους, η αρχή του μήνα σηματοδοτούνταν από τον εορτασμό της Αγαθής Θεάς ενώ σε όλη τη διάρκειά του τελούνταν γιορτές συνδεδεμένες με την ευφορία των αγρών.

Η φυσιογνωμία του Μαΐου στη λαϊκή αντίληψη είναι δίσημη: συνυπάρχει σ αυτήν το καλό και το κακό, η αναγέννηση και ο θάνατος. Όλες αυτές οι ιδιότητες συγκλίνουν και συγκεντρώνονται στην πρώτη του μέρα, την Πρωτομαγιά. Ο εθιμικός εορτασμός της ως της τελικής νίκης του καλοκαιριού κατά του χειμώνα και της κατίσχυσης της ζωής επί του θανάτου έχει μακρότατη παράδοση με ρίζες που ανάγονται σε προχριστιανικές αγροτικές λατρευτικές τελετές που αποσκοπούσαν στη γονιμότητα των αγρών και, κατ επέκταση, και των ζώων και των ανθρώπων.

Οι αρχαίοι Έλληνες, ως φλογεροί φυσιολάτρες, γιόρταζαν το άνοιγμα των λουλουδιών και το φτάσιμο της άνοιξης. Aπό τα αρχαιότερα χρόνια του πολιτισμού τους, που έφθασε στην Eλλάδα από τη Θράκη το ρόδο, μαζί με τις Oρφικές διδασκαλίες, το άνθος αυτό έγινε σύμβολο και υμνήθηκε ως η νύμφη των ανθέων. Ο Aνακρέων ύμνησε έτσι το άνθος αυτό του Mαγιού:

«Pόδον, άνθος των ερώτων
αναμίξωμεν τω Bάκχω
ρόδον, ω+ ωραίον άνθος
ενθέντες τοις κροτάφοις
ευθυμήσωμεν εν τούτοις».

Η γιορτή, όμως, της άνοιξης, η αρχαία Πρωτομαγιά, πήρε σιγά-σιγά κι επίσημη μορφή. Από τις παλαιότερες γιορτές, δημιουργήθηκαν τα Ανθεστήρια, η γιορτή των λουλουδιών. Αυτή ήταν η πρώτη επίσημη γιορτή ανθέων των Ελλήνων. Ιδρύθηκε πρώτα στην Αθήνα, όπου με μεγαλοπρέπεια βάδιζαν προς τα ιερά πομπές με κανηφόρες, που έφερναν άνθη. Έπειτα τα Ανθεστήρια διαδόθηκαν και σ άλλες πόλεις της Ελλάδος και πήραν πανελλήνια μορφή.

Στα Ανθεστήρια της Ελλάδας «ανασταινόταν» ο… σκοτωμένος Ευάνθης θεός, επίθετο του Διόνυσου, που από το χυμένο αίμα του φύτρωσε, σύμφωνα με το μύθο, η άμπελος. Δρώμενο της Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα κατά τα νεότερα χρόνια ήταν η ανάσταση του Μαγιόπουλου. Ένας έφηβος εμιμείτο στα ξέφωτα του δάσους τον πεθαμένο, τάχατες, Διόνυσο. Κοπέλες τον στόλιζαν με άνθη και του τραγουδούσαν τον «κομμό, το θρήνο και τον οδυρμό, μέχρι που να «αναστηθεί» και μαζί με αυτόν όλη η φύση.

Όταν η ειδωλολατρία προσωποποίησε τις ιδιότητες της Φύσης και τις προσκύνησε σαν συγκεκριμένους θεούς, τότε τις αρχικές εκείνες γιορτές της Άνοιξης μοιράστηκαν μεταξύ τους η Ίσιδα, ο Διόνυσος, η Δήμητρα, ο Απόλλωνας, η Χλωρίδα (Flora) και αν κάποιος άλλος θεός θεωρήθηκε επόπτης της φυσικής παραγωγής ή αίτιος της βλάστησης των φυτών.

Και λοιπόν αντί για την αρχική και ενστικτώδη εκείνη χαρά των ανθρώπων από τη θέα της ζωής που ξαναγεννιέται στη φύση, γιόρταζαν οι δικοί μας πρόγονοι , από υποχρέωση πια, γιορτές, σαν τα Ανθεσφόρια περίπου, τα Ηροσάνθεια, τα Χλόεια, τα Θαλήσια και τέλος τα περίφημα Διονύσια για των οποίων την εξύμνηση συναγωνίζονται οι μεγαλύτεροι λυρικοί ποιητές της Ελλάδας που για την ανοιξιάτικη λαμπρότητά τους ψάλλει ο ουράνιος Πίνδαρος ότι:

Φοίνικος έρνος οπότ΄οιχθέντος Ωράν θαλάμου.
Εύοδμον επαιωσιν έαρ, φυτά νεκτάρεα.
Τότε βάλλεται , τότ΄επ΄αμβρόταν χέρσον εραταί
ίων φόβαι ρόδα τε κόμαισι μίγνυται,
αχεί τ΄ομφαί μελέων συν αυλοίς,
αχεί τε Σεμέλαν ελικάμπυκα χοροί.

(Το βλαστάρι του φοίνικα, των Ωρών σαν ανοίξει ο θάλαμος
και τα μυρωδάτα φυτά μυριστούν την εύοσμη άνοιξη,
τότε πετιέται, τότε στη γη των αθανάτων σωρός
χαριτωμένοι μενεξέδες και τριαντάφυλλα
με τα μαλλιά ανακατεύεται
και ηχεί γλυκιά φωνή με λυρικούς αυλούς
και σέρνουνε χορούς για την ανθοστεφάνωτη Σεμέλη).

Αργότερα, με το πέρασμα των αιώνων, η αρχική έννοια της Πρωτομαγιάς χάθηκε και τα έθιμα επιβίωσαν απλώς ως λαϊκές γιορτές στις οποίες συμπεριλαμβάνονται περιφορά δέντρων, πράσινων κλαδιών ή στεφάνων με λουλούδια, ανακήρυξη του βασιλιά ή της βασίλισσας του Μάη, χορός γύρω από ένα δέντρο ή ένα στολισμένο κοντάρι-γαϊτανάκι. Πρόκειται για μια από τις ελάχιστες γιορτές χωρίς θρησκευτικό περιεχόμενο που έχουν διατηρηθεί ως τις μέρες μας με εκδηλώσεις που απαντώνται στον λαϊκό πολιτισμό πολλών ευρωπαϊκών λαών.

Το στεφάνι

Το πρωτομαγιάτικο στεφάνι είναι, σχεδόν, το μοναδικό έθιμο που εξακολουθεί να μας συνδέει με την παραδοσιακή Πρωτομαγιά, μια γιορτή της άνοιξης και της φύσης με πανάρχαιες ρίζες, πλούσια σε εκδηλώσεις σε παλαιότερες εποχές. Στις μέρες μας η Πρωτομαγιά με το μάζεμα των λουλουδιών για το πρωτομαγιάτικο στεφάνι, ενισχύει τις σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση, από την οποία οι περισσότεροι έχουμε απομακρυνθεί, ζώντας στις πόλεις.

Σύμφωνα με τη διευθύντρια του Κέντρου Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών, Αικατερίνη Καμηλάκη, το στεφάνι κατασκευαζόταν με βέργα από ευλύγιστο και ανθεκτικό ξύλο κλήματος ή άλλο και στολιζόταν με λουλούδια και κλαδάκια καρποφόρων δέντρων, όπως η αμυγδαλιά, η συκιά και η ροδιά. Ακόμα, το διακοσμούσαν με στάχυα από σιτάρι και κριθάρι, με κρεμμύδι αλλά και σκόρδο για το μάτι. Η χρησιμοποίηση πρασινάδας και όχι τόσο λουλουδιών με σκοπό τη μετάδοση της γονιμότητάς τους ήταν το κύριο χαρακτηριστικό των μαγιάτικων συνηθειών. Στον αγροτικό χώρο, μάλιστα, δε θεωρείτο απαραίτητο το πλέξιμο στεφανιών. Αρκούσε η τοποθέτηση πάνω από την πόρτα του σπιτιού μιας δέσμης από χλωρά κλαδιά ελιάς, συκιάς, νερατζιάς, πορτοκαλιάς και άλλα μαζί με λουλούδια. Απαραίτητη ήταν, επίσης, η ύπαρξη μεταξύ τους φυτών αποτρεπτικών… του κακού, όπως είναι η τσουκνίδα, το σκόρδο και άλλα.

Σύμφωνα με κείμενο του καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Μιχάλη Τιβέριου, το μαγιάτικο κλαδί ή το άνθινο στεφάνι, έχει κατά πάσα πιθανότητα τις ρίζες του στην αρχαιότητα: «Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμία σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού και θρησκευτικού βίου. Επιπλέον, είναι αξιοπρόσεκτο ότι μια σημαντική γιορτή ενός μήνα των αρχαίων, του Θαργηλίωνος, που αντιστοιχούσε, περίπου, με το δικό μας Μάιο, περιλάμβανε στα δρώμενά της την κατασκευή ενός κλαδιού ανάλογου με το μαγιάτικο. Το κλαδί αυτό δεν το έφτιαχναν με άνθη, αλλά με κλαδιά οπωροφόρων δέντρων, στα οποία αναρτούσαν κρεμμύδι και σκόρδο».

Στις μέρες μας που έχουμε καθιερώσει στεφάνια από λουλούδια του αγρού ή των κήπων, τα οποία τοποθετούμε για μερικές μέρες στην κύρια είσοδο των σπιτιών μας. Δύσκολα μπορεί, πια, να ανιχνευτεί συμβολισμός στο σύγχρονο πρωτομαγιάτικο στεφάνι, κατά το Μιχάλη Τιβέριο, αφού για τους περισσότερους δεν αποτελεί, ίσως, τίποτα περισσότερο από μια όμορφη και μυρωδάτη σύνθεση λουλουδιών, χωρίς να παραπέμπει σε συσχετισμούς σύμφωνα με τους οποίους «χαρίζει» στους ενοίκους ενός σπιτιού υγεία, καλή τύχη, ειρήνη, ευτυχία και ευφορία. Σίγουρα, όμως, η κατασκευή του χαρίζει ευφορία σε μεγάλους και μικρούς, που ξεφεύγοντας από τις πόλεις αναζητούν τη χαρά της άνοιξης στην ολάνθιστη φύση.

www.valentine.gr

Προεκλογικός αγώνας με λάθος χαρακτήρα;

Δημοσιεύτηκε 29 Απριλίου στο www.inveria.gr

Προεκλογικός αγώνας με λάθος χαρακτήρα;

της Λένας Μαρκογιαννάκη 

Τελικά αυτό που φαίνεται να με προβληματίζει τον τελευταίο καιρό περισσότερο από όλα είναι, ο τρόπος που οι υποψήφιοι και τα κόμματα γενικά αντιλαμβάνονται τον προεκλογικό αγώνα. Οφείλω να ομολογήσω ότι από όλα αυτά τα χρόνια που θυμάμαι τουλάχιστον τις διάφορες εκλογικές περιόδους, είναι η μοναδική φορά που ανακοινώθηκαν εκλογές και κανείς μα κανείς, εκτός από τους ενδιαφερόμενους, δεν αντέδρασε ούτε θετικά ούτε αρνητικά.

Επικρατεί μια περίεργη ησυχία και ένας περίεργος "πολιτισμός" που ομολογώ με τρομάζει. Είναι σαν να είσαι μόνος στο σπίτι και επικρατεί μια ανατριχιαστική ησυχία που ακόμα και ένας ελάχιστος ήχος μπορεί να σε τρομάζει και να σε τρομοκρατήσει, οπότε δεν κουνιέσαι για να μην ακουστεί το οτιδήποτε και σε πανικοβάλλει. Έτσι ακριβώς φαίνεται πως απεικονίζεται η προεκλογική περίοδος, με τα κόμματα να κινούνται σε ρυθμούς, ναι μεν κανονικούς, αλλά συνάμα βουβούς με σκοπό να μη δημιουργηθεί ο οποιοσδήποτε σάλος που θα δημιουργήσει ακόμα περισσότερο αρνητισμό στην εικόνα τους.

Και για να επιστρέψω στον αρχικό μου προβληματισμό, αναρωτιέμαι κάθε φορά που συναντώ τους διάφορους υποψηφίους στους δρόμους, στα καφέ, στα γήπεδα και οπουδήποτε μπορεί να μαζεύεται ο κόσμος και μπορούν να έχουν απήχηση, ποιά είναι η λογική τους. Δεν θεωρώ απαραίτητα ότι είναι λάθος, δεν λέω ότι διαφωνώ με αυτή την πρακτική, για την ακρίβεια ούτε συμφωνώ ούτε διαφωνώ απλά αναρωτιέμαι. Με τον κόσμο τόσο οργισμένο και εξαγριωμένο δεν είναι τεράστιο ρίσκο να κάνεις προεκλογικές περιοδείες και συγκεντρώσεις εν μέσω κρίσης και φυσικά κατόπιν όλων όσων έχουν προηγηθεί; Φυσικά θα πει κανείς, ότι αυτοί που ρισκάρουν είναι κατ΄εξοχήν τα δυο μεγάλα κόμματα γιατί αυτά είναι που ευθύνονται για το κατακερματισμένο παρόν που ζούμε και οι πολίτες με αυτά τα δυο τα "έχει βάλει".

Εγώ πάλι θεωρώ οτι ο κόσμος, δεν έχει μοιράσει ευθύνες όπως κάνουν καθημερινά υποψήφιοι και κόμματα στα κανάλια μεταξύ τους, τον κόσμο δεν τον νοιάζει ποιος έφταιξε περισσότερο, λιγότερο ή καθόλου, νομίζω οτι ένα τεράστιο ποσοστό των πολιτών γνωρίζει πολύ καλά πλέον και οτι "το έγκλημα ήταν καλά οργανωμένο και από ποιούς οργανώθηκε και υλοποιήθηκε", συνεπώς αν κάτι περισσεύει στα αυτιά του κόσμου είναι το "ποίος φταίει". Η ουσία είναι "ποίος θα μας βοηθήσει να ισορροπήσουμε και να πάμε παρακάτω αλλά όχι πια με ψέματα".

Είναι πολύ δύσκολο πλέον να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη του κόσμου και πιο πολύ της νεολαίας, η οποία είναι και το μεγαλύτερο θύμα όλων αυτών. Αυτό, λοιπόν, που εξ' αρχής με προβλημάτισε και κατα πάσα πιθανότητα θα συνεχίσει να μου αφήνει ερωτηματικά είναι, κατά πόσο ο προεκλογικός αγώνας με τον χαρακτήρα περιοδειών, ομιλιών είτε ακόμη και τηλεφωνικών ενημερώσεων σχετικά με την υποψηφιότητα κάποιου τη σήμερο ημέρα μπορεί να αποδώσει; Μήπως η λύση δεν είναι οι περιοδείες και όλα τα συναφή, αλλά κάτι πιο απτό; Μήπως θα πρέπει τα κόμματα να αναπροσαρμόσουν τον χαρακτήρα των προεκλογικών αγώνα τους ανάλογα με τις περιστάσεις;

Το γαϊτανάκι των εκλογών

Δημοσιεύτηκε 11 Απριλίου 2012 στο www.inveria.gr

 

Είναι γνωστή πλέον η φημολογία," σήμερα θα γίνουν οι εκλογές, αύριο θα γίνουν, σε ένα μήνα ή όχι σε λιγότερο από ένα μήνα", αν και αυτό δεν μπορεί να γίνει καθώς ο χρόνος που χρειάζεται είναι τουλάχιστον ένας μήνας πριν την ημέρα των εκλογών, ωστόσο στην Ελλάδα όλα γίνονται. Όπως επίσης, "σήμερα θα ανακοινωθούν τα ονόματα των υποψηφίων των ψηφοδελτίων, αύριο θα ανακοινωθούν, μέσα στην επόμενη βδομάδα, από στιγμή σε στιγμή". Και από οτι καταλαβαίνουμε όλοι μας οι εκλογές έχουν καταλήξει σε μια ιδιόμορφη "κολοκυθιά". Έχουν καταντήσει μια "φήμη". Και το πιο περίεργο απο όλα είναι οτι όλοι τις περιμένουν πως και πως και απο έκει που όλοι αδιαφορούσαν και απαξίωναν την διαδικασία των εκλογών και τους πολιτικούς, όλως παραδόξως όλοι ενδιαφέρονται και για τη μέρα και για τα άτομα που θα στελεχώσουν τα αναμενόμενα ψηφοδέλτια.


Η "φήμη" των εκλογών θα γίνει απτή πραγματικότητα και έτσι όπως κινείται η κατάσταση για πότε θα ανακοινωθούν οι υποψήφοι, για πότε θα ανακοινωθεί η μέρα των εκλογών, για πότε θα γίνουν οι εκλογές και για πότε θα βγουν τα αποτελέσματα και τελικά θα μείνουμε ίσως και ακυβέρνητοι, κανείς δεν θα καταλάβει. Καθώς είναι δεδομένη πλέον η μη αυτοδυναμία άρα η αναγκαστική δημιουργία συγκυβέρνησης απο κομματικούς σχηματισμούς που μπορεί και να μην συμφωνούν μεταξύ τους αλλά για τα μάτια του κόσμου και για την εξουσία μια χάρα θα είναι....

Και φυσικά κατόπιν όλων αυτών, ο κόσμος θα κοιτάει σαν χάνος για πολλοστή φορά τις εξελίξεις και θα αντιληφθεί οτι αυτές τον προσπερνούν, καθώς όταν έπρεπε να δώσει λύση, πάλι δεν το έκανε, σαν αιχμάλωτος των δεσμεύσεων του. Βέβαια δεν μπορώ να βάλω στο ίδιο κάζανι όλους, σίγουρα θα υπάρξει και κομμάτι του κόσμου που έχει γνωρίζει και έχει συνειδητοποιήσει την κατάσταση και θα προσπαθήσει να αλλάξει το κατεστημένο, ελπίζοντας για την ανατροπή.

Αλήθεια, πόσοι από μας πιστεύουμε πραγματικά ότι η κατάσταση στη χώρα μας θα αλλάξει; Ναι, όλοι αγανακτήσαμε και αγανακτούμε, όλοι νιώθουμε προδομένοι, όλοι νιώθουμε και είμαστε αδικημένοι. Ωστόσο, έχουμε συνειδητοποιήσει άραγε ότι οι επικείμενες εκλογές είναι η πράξη μετά από "την ουρά του γαϊδάρου" την οποία τη φάγαμε και αυτή και πλέον πρέπει να δώσουμε μια αποφασιστική λύση στα τεράστια προβλήματα μας μέσω των εκλογών;

Κατα τη γνώμη μου, η λύση δεν είναι η εγκατάλειψη του εκλογικού δικαιώματος, πρέπει όλοι να εκμεταλευτούμε το δικαίωμα αυτό και να δώσουμε και λύση και τέλος σε όλα όσα μας βασανίζουν. Ας ελπίσουμε ότι η "κολοκυθιά" ή καλύτερα το "γαϊτανάκι" που παίζεται με τις ημερομηνίες και τα ονόματα θα έχει ένα σοβαρό αποτέλεσμα σωστών επιλογών και όχι αποτελέσματα παιχνιδιών.

Συνδικαλισμός η πηγή του κακού...

Δημοσιεύτηκε στις 29/3/2012 στο www.inveria.gr

Ψάχνοντας να βρω τις πιο ενδόμυχες αιτίες που μας οδήγησαν σε αυτή τη χρόνια οικονομική κρίση, αφήνοντας πάντα στην άκρη τις γνωστές και θα έλεγε κανείς επιφανειακές αιτίες και επιπτώσεις που καθημερινά δεν παραλείπουν να μας αναλύουν τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, νομίζω ότι ίσως και να “ανακάλυψα” την αιτία που ίσως και να φταίει για το κακό που μας βρήκε. Ως σήμερα σε οποιαδήποτε πολιτική κουβέντα και αν συμμετείχα πάντα έστεφα την προσοχή μου στα λάθη των πολιτικών, του συστήματος και γενικά σε ότι έχει να κάνει με το πολιτικό στερέωμα και τις τακτικές του. Λάθος μου, πριν και πέρα από όλα αυτά κατάλαβα στην πορεία και μέσα από όλες αυτές τις συζητήσεις ότι υπάρχει μια αιτία, την οποία όλοι αγνοούν είτε εσκεμμένα είτε πάλι όχι, η οποία αποτελεί πράγματι την πηγή του κακού και ως γνωστόν ενός κακού μύρια έπονται. 

 

Ασφαλώς και αναφέρομαι στην ύπαρξη του συνδικαλισμού, ο οποίος αν δεν «ανατρεφόταν» στην Ελλάδα την περίοδο που γεννήθηκε και ανατράφηκε ίσως και να μην είχε φτάσει να χαρακτηρίζεται διεστραμμένος και διεφθαρμένος. Συνδικαλισμός ορίζεται η οργάνωση των εργαζομένων σε σωματεία (συνδικάτα) με σκοπό τη βελτίωση των αμοιβών τους, των συνθηκών εργασίας και ασφάλισης καθώς και το σύνολο των δραστηριοτήτων που σχετίζονται με την οργάνωση αυτή. Έλα όμως που στην Ελλάδα όντως έτσι ξεκίνησε με δημιουργία «ομάδων πίεσης» προς το καλύτερο αλλά σιγά σιγά όχι μόνο αλλοιώθηκε αλλά έφτασε στο σημείο να οδηγήσει την Ελλάδα σε μια αισχρή κατάσταση ρουσφετιού και καταχρήσεων.

Χρόνια τώρα βλέπουμε τους πάσης φύσεως συνδικαλιστές, κάθε χρώματος και ιδεολογίας να αγωνίζονται υποτίθεται για τα δικαιώματα και το δίκαιο κατ’ επέκταση των συναδέλφων που εκπροσωπούν, ενώ στην πραγματικότητα διαγκωνίζονται και κόπτονται για την προσωπική τους και μόνο προβολή και ανέλιξη, γλείφοντας, έρποντας και με τα κέρατά τους κατά πως λέει και η λαϊκή ρήμα. Όλοι λίγο πολύ ξέρουμε ότι ο συνδικαλισμός στην Ελλάδα είναι προβληματικός, όχι γιατί αυτή είναι η φύση του αλλά γιατί με τα χρόνια απέκτησε ελαττώματα ικανά να διαφθείρουν ολόκληρη τη χώρα.

Μπορεί να ρωτήσει βέβαια κάποιος, δηλαδή μόνο ο συνδικαλισμός φταίει και μόνο όσοι συμμετείχαν σε αυτόν το θεσμό, όλοι οι άλλοι τι κάνανε για αυτό; Σαφώς και προφανώς όλοι φταίμε, ωστόσο από τη στιγμή που η οποιαδήποτε συνδικαλιστική οργάνωση (αναφερόμενη κυρίως σε μεγάλες συνδικαλιστικές οργανώσεις π.χ. ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ κ.α) αποκτήσει προβληματική συγκρότηση, τότε φαίνεται πως είναι πολύ δύσκολο αυτό να αλλάξει καθώς όλοι αυτοί οι «μεγάλοι» έχουν πλέον βολευτεί. 

Αν όμως δεν είχε «πλαστεί» έτσι, ο συνδικαλισμός τελικά θα αποτελούσε ένα θεσμό με δύναμη, όπου οποιοσδήποτε και αν συμμετείχε θα αισθανόταν ότι συμμετέχει και συγκαθορίζει τις κοινωνικές εξελίξεις και τις κοινωνικές ισορροπίες παράγοντας πολιτική. Καθώς είναι γνωστό πως «οι ομάδες συμφερόντων και πίεσης» έχουν ως σκοπό καθαρά τη συμμετοχή στις εξελίξεις ώστε να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα όλων των μελών της ομάδας και όχι μεμονωμένα.

Δυστυχώς με το ελληνικό κομματικό κατεστημένο αυτό αποτελούσε και ίσως ακόμα και σήμερα αποτελεί ουτοπία. Όμως για μένα η ανατροπή του συνδικαλισμού από έναν αρρωστημένο σε έναν υγιή θεσμό σίγουρα αποτελεί ελπίδα για μια καλύτερη Ελλάδα και κατ’ επέκταση μια σωστότερη και υγιέστερη πολιτική.

Λαϊκισμός...η κατ' επίφαση της λαϊκότητας

Δημοσιευμένο στο www.inveria.gr

Πραγματικά αναρωτιέμαι, παρακολουθώντας όλες αυτές τις ενημερωτικές εκπομπές της τηλεόρασης και όλους αυτούς τους πολιτικούς που είναι προσκεκλημένοι στα πάνελ με την ιδιότητα των ειδημόνων (λέμε τώρα), ποιος είναι τελικά ο ορισμός  του λαϊκισμού; Ακούω συνεχώς «ο τάδε λαϊκίζει» ή «μη λαϊκίζετε κύριε τάδε» και πρώτα απ’ όλα αυτό που αναρωτιέμαι είναι μήπως δεν γνωρίζω σωστά τη σημασιολογία του λαϊκισμού;

Το έψαξα αρκετά για να καταλήξω τελικά στο γεγονός όπου μέχρι πρότινος και από όσο ξέρω ακόμα και σήμερα η έννοια του λαϊκισμού προέρχεται από το λαό και προσδιορίζει τη «λαϊκότητα» συνήθως στο χώρο της πολιτικής, η οποία κατ επέκταση χαρακτηρίζεται από υπερβολική και μη αυθεντική λαϊκότητα. Λαϊκισμός είναι η κατ' επίφαση λαϊκότητα, δηλαδή αυτό που δείχνει λαϊκό ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι. Νομίζω εδώ και πολλά χρόνια ο λαϊκισμός έχει συνδεθεί απόλυτα με την ελληνική πολιτική πραγματικότητα και μάλιστα μπορώ να πω ότι την χαρακτηρίζει. Έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν μπορείς να ξεχωρίζεις ποιος μιλάει ειλικρινά και τίμια και ποίος στηρίζεται στην εσκεμμένη ανειλικρίνεια. Όπως επίσης, δεν είναι τυχαίο πως η έννοια του λαϊκισμού έχει συνδεθεί με δυο άλλες έννοιες, αυτή της δημαγωγία και της προπαγάνδας.

Καθημερινά μπορεί ο καθένας να αντιληφθεί ότι οι περισσότεροι απο αυτούς που βγαίνουν στα ΜΜΕ, από όποιον χώρο και αν προέρχονται λαϊκίζουν. Και λέγοντας λαϊκίζουν φωτογραφίζω την κάθε προσπάθεια να φανεί ότι αυτός που μιλά ότι προασπίζεται τα συμφέροντα του λαού, ενώ στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται μόνο για την ικανοποίηση των δικών του συμφερόντων μέσω του προσεταιρισμού των πολιτών. Φυσικά μιλώντας πάντα σε γενικό επίπεδο, δηλαδή ένα πολιτευτής από οποιοδήποτε κόμματα μιλάει πάντα για το σύνολο της παράταξης του. Έχω την εντύπωση ότι πλέον όλοι θέλουν να θεωρούνται ότι θα είναι οι μελλοντικοί σωτήρες της χώρας, το οποίο αποτελεί ένα κλασικό χαρακτηριστικό του λαϊκισμού.

Επιπλέον, θεωρώ ότι ένα μεγάλο ποσοστό των αναμεμειγμένων στην πολιτική σκηνή λαϊκίζουν στοχεύοντας στο συναίσθημα, γνωρίζοντας φυσικά ότι ο λαϊκισμός είναι το αντίθετο του ορθολογισμού και στοχεύει καθαρά στο συναίσθημα και όχι στη λογική. Μόνο που ο ελληνικός λαός πλέον σκέφτεται (τουλάχιστον ένα μεγάλο ποσοστό) άρα κινείται με βάση τη λογική κάτι που δεν συνάδει με την τακτική που ακολουθούν τελικά όλοι σχεδόν του πολιτικού στερεώματος. Ο λαϊκισμός έχει διάφορα παρακλάδια που όπως γίνεται καθημερινά φανερό τα ελληνικά κόμματα ενστερνίζονται (άλλα περισσότερο και άλλα λιγότερο) ανάλογα την ιδεολογία του το καθένα.

Συνεπώς το συμπέρασμα είναι ένα, στο παρελθόν ίσως και να μην υπήρχε η έννοια του λαϊκισμού σε όλα τα κόμματα πλέον όμως έχει γίνει μια πάγια τακτική αλλά δυστυχώς «ξυπνήσανε οι σκλάβοι» και πέραν τούτου ο κόσμος πλέον είναι αρκετά ενημερωμένος και μορφωμένος για να αντιλαμβάνεται ότι τα συναισθηματικά δεσίματα με κόμματα δεν βγάζουν πουθενά….

"Πόλη χωρίς φανάρια είναι λιμάνι δίχως φάρο"

Δημοσιευμένο στο www.inveria.gr

Απελπιστική θα έλεγε κανείς οτι είναι η κατάσταση στην πόλη της Βέροιας τις ώρες αιχμής καθώς σε κανένα από τους κεντρικούς δρόμους της δεν λειτουργούν οι φωτεινοί σηματοδότες ώστε να ρυθμίζεται η κυκλοφορία στο κέντρο της πόλης. Είναι γεγονός ότι τα φανάρια τοποθετήθηκαν εδώ και πολλά χρόνια αλλά δεν λειτούργησαν σχεδόν ποτέ για λόγους μάλλον άγνωστους στους περισσότερους ή για το λόγο όπως μερικοί λένε ότι «Είμαστε μια μικρή πόλη, τι τα θέλουμε τα φανάρια;»…και ακριβώς πάνω σε αυτό αναρωτιέμαι και εγώ «Δηλαδή έπρεπε να είμαστε Αθήνα για να ζούμε στον πολιτισμό;».


Δεν ξέρω πως γίνεται αλλά πλέον και χωρίς αυτά η κυκλοφορία είναι ρυθμισμένη σχεδόν όλη την ημέρα εκτός φυσικά από τις ώρες αιχμής όπου υπάρχει πολλή κίνηση με καταστάσεις συνεχούς αναμονής. Για την ακρίβεια, η εύρυθμη κυκλοφορία των οχημάτων στο κέντρο της φαίνεται ότι συμβαίνει είτε εξαιτίας της διακριτικής ευχέρειας αλλά και ευγένειας των οδηγών της πόλης, οι οποίοι κατανοούν το πρόβλημα κυρίως στους κεντρικούς κόμβους και δίνουν τις περισσότερες φορές προτεραιότητα ακόμα και σε αυτούς που δεν έχουν, είτε για να είμαι ειλικρινής εξαιτίας των διαβάσεων, διότι ως γνωστόν είμαστε η πόλη που οι οδηγοί έχουν την σωστή οδηγική συμπεριφορά να σταματούν στις διαβάσεις και όταν αυτές βρίσκονται κοντά στις διασταυρώσεις αναγκαστικά ρυθμίζουν και την προτεραιότητα στους κόμβους.

Αυτό βέβαια δεν είναι πανάκεια και από όσο ξέρω το ζήτημα δεν συζητείται πλέον στις συνεδριάσεις του Δήμου Βέροιας ώστε να βρεθεί μια λύση. Και πάλι αναφέρω πως το πρόβλημα δημιουργείται σε συγκεκριμένες διασταυρώσεις, όπως για παράδειγμα στον κόμβο Μητροπόλεως- Ελιάς- Βενιζέλου, στην πλατειά ωρολογίου, στη διασταύρωση Ανοίξεως με Βενιζέλο αλλά και σε μερικά ακόμη σημεία και σε συγκεκριμένες ώρες. Θεωρώ, λοιπόν, πως θα ήταν σωστό το ζήτημα των φαναριών να τεθεί επί τάπητος και να βρεθεί επιτέλους μια αποτελεσματική λύση, καθώς ούτε η δημοτική αστυνομία είναι λύση, η οποία εκτός του να σφυρίζει και να κόβει κλίσεις για την παράνομη στάθμευση, τον τελευταίο καιρό έχει πάρει και το ρόλο του ρυθμιστή της κυκλοφορίας, δηλαδή του τροχονόμου όπως παλιά που στεκόταν στο κέντρο και έδινε προτεραιότητα στους οδηγούς, με σκοπό να χαλαρώνει την κίνηση τις ώρες αιχμής.

Καταλήγοντας, λοιπόν, θα έλεγε κανείς πως είμαστε μια πόλη φαινόμενο καθώς όλοι όσοι μας επισκέπτονται έχουν να θυμούνται δυο πράγματα που τους έκαναν εντύπωση (έκτος φυσικά των μουσείων και γενικά των αξιοθέατων της πόλης), το ένα είναι η απίστευτη τυπικότητα των οδηγών στις διαβάσεις, το γνωστό «κοκκάλωμα μόλις δω πεζό να περνάει διαβάσεις» και το δεύτερο ότι δεν υπάρχει ένα φανάρι που να λειτουργεί έστω για δείγμα στο κέντρο της πόλης που να ρυθμίζει την κίνηση. Αυτό που εγώ έχω να πω και θα ακουστεί πολύ ποιητικό αλλά κρύβει μια δόση αλήθειας είναι ότι «Πόλη χωρίς φανάρια είναι λιμάνι δίχως φάρο»….